مگر حمایت از مجروحان نداریم؟!

چکارکنم فریاد رسی نیست. ما به انقلاب و رهبری و کشور بدهکاریم و طلبی نداریم اما مگر حمایت از مجروحان نداریم؟!

یکی از روزهای بهاری پیامکی به دستم رسید با عنوان خدا را شاهد می گیرم ذره ای به این دنیا دلبستگی ندارم.  در ادامه پیامک آمده بود: فقط بخاطر همسرم و دو فرزندم التماس می کنم، هر روز وضع ما بدتر می شود و راه نجاتی نیست. به فریاد ما برسید. رفیعی نژاد، گرگان

در پی رسیدن این پیام، خبرنگار با فرستنده پیام تماس گرفت و معلوم شد فرستنده پیام، مجروح شیمیایی اعصاب و روان محمد رفیعی نژاد، از گرگان است که بعد از سال ها پیگیری مجروحیت در نهایت سال 84 مجروحیت شیمیایی در کمیسیون های بدوی سپاه تایید شد. یگان اعزام کننده هم تائید کرد در بنیاد شهید هم احراز جانبازی شده و برای تعیین درصد به کمیسیون پزشکی بنیاد فرستاده شده است. وی گفت: درصد جانبازی به من تعلق نگرفت پیگیر که شدم گفتند مدارک همزمان مجروحیت ندارم. به سپاه مراجعه کردم. سپاه هم اعلام کرد رای کمیسیون عالی پزشکی جایگزین مدارک همزمان است اما بنیاد نپذیرفت و در آخر هم اعلام کردند (البته شفاهی) که اگر صدبار دیگر هم بروم کمیسیون فایده ندارد. خود سپاه باید جوابگو باشد.

زندگی ما در حال متلاشی شدن است. والله روزها را با درد و رنج می گذرانم. این حق ما نیست. بخدا در مانده ام وضعیت درمان و معیشت و مسکن بدی داریم به غیر از یارانه ها درآمد دیگری نداریم. زمان جنگ بفکر جمع آوری مدارک نبودم، یعنی کسی بفکر مدرک نبود مجروحیتم حاد نبود به مرور زمان بدتر شدم حالا هم که مدارکم کامل است. کاری برایم انجام نمی دهند، نمی دانم چه جرمی مرتکب شدم  زمانی که برای حل مشکلاتم به ریاست جمهوری و استانداری مراجعه کردم رفتم که در نهایت  فرستادند کمیته امداد!

آیا خجالت ندارد رزمنده ای را که سلامتی اش را برای دفاع از دین و وطن و ناموس و کشورش از دست داده است را به کمیته امداد بفرستند و از صدقات استفاده کند؟ یعنی سازمانی مثل بنیاد شهید پس برای چیست؟ هرچه تقاضا کردم، تلاش کردم حداقل شغلی در حد توانم به من بدهند فایده ای نداشت و شنونده ای نبود، توان گرفتن وام را هم ندارم چرا که کسی ضامن من نمی شود. بخاطر وضعیت بد مسکن و معیشت و درمان کلی بدهکار شدم، زندگی را با درد و سختی می گذرانم.  والله طلبی از کسی ندارم حرفی می زنم و اعتراضی می کنم، می گویند حرف نزن رسانه های بیگانه سوء استفاده می کنند، عده ای رو تحریک می کنند.

چکار کنم فریاد رسی نیست. ما به انقلاب و رهبری و کشور بدهکاریم و طلبی نداریم اما مگر حمایت از مجروحان نداریم؟! من همین مدارک را با کلی هزینه رفت و آمد و کلی آزمایش و نسخه پزشک و ویزیت و نوبت های طولانی در کمیسیون گرفتم هرچه خواستند آوردم باز من را دنبال مدارکی می فرستند که اصلا" وجود ندارد، نه بیمه درمانی دارم نه دارویی مناسب داروهای اصل گران هستند مجبورم پزشک هر دارویی را تجویز می کند تهیه کنم که برای من سخت است.

اما وقتی پیگیر مشکلات وی شدیم مطلع شدیم که شهریور 1390 هم دست به دامن رسانه شده بود، وی در اینباره گفت: از سر ناچاری بیان کردم اما مسئولی نیامد، کسی از ما سراغی نگرفت. کاش صدای ما به گوش مسئولی می رسید و مشکل ما را حل می کرد. به خدا در تامین اولیه زندگی مشکل دارم، قادر به پرداخت اجاره نیستم مشکل تامین دارو و معیشت دارم. به فریاد ما برسید